Geofizyka
Geofizyka stanowi obecnie powszechnie stosowaną metodę nieinwazyjnego, ciągłego, pomiaru i obrazowania badanego ośrodka. Często stanowi uzupełnienie innych badan geologicznych lub wyłączną możliwą metodę, np. w przypadku braku możliwości wykonania odwiertów czy odkrywek.
Poszerzając swoja ofertę i wpisując się w misję firmy, jaką jest kompleksowość usług geologicznych, oferujemy Państwu wykonanie pomiarów geofizycznych z wykorzystaniem metody:
• elektrooporowej
• elektromagnetycznej
• georadarowej
GGS-Projekt dysponuje uprawnieniami, wiedzą, doświadczeniem oraz specjalistycznym sprzętem umożliwiającym wykonanie badań i pomiarów w powyższych zakresie. Efektem realizacji powierzonego zadania będzie otrzymanie przez Państwa gotowej interpretacji w formie opracowania merytorycznego zobrazowanego w formie graficznej (mapy, przekroje). Zapraszamy do współpracy…
Metody wykorzystujemy m.in. przy wykonywaniu zleceń dotyczących:
• rozpoznawanie płytkiej budowy geologicznej do głębokości kilkudziesięciu metrów, w tym
analizy litologiczne i stratygraficzne,
• wykrywania pustek, nieciągłości, stref osłabienia masywów skalnych na obszarach
eksploatacji górniczej, w tym wykrywanie zapadlisk i osiadań
• rozpoznania metodami geofizycznymi dróg migracji zanieczyszczeń w ośrodku
geologicznym,
• badania terenów skażonych i przemysłowych,
• rozpoznawania budowy oraz stanu m.in. podtorza kolejowego i jego podłoża, infrastruktury
komunikacyjnej jak drogi, autostrady, obwodnice itp.
• poszukiwania i rozpoznawania złóż surowców mineralnych,
• wsparcia prac archeologicznych.
Na czym polega metoda elektrooporowa?
Metoda elektrooporowa pozwala ona określić rozkład oporności skał w ośrodku geologicznym do określonej głębokości. Opiera się na standardowych wariantach badań elektrooporowych – profilowaniach i sondowaniach oporności. W obydwu przypadkach wielkością bezpośrednio mierzoną w terenie jest opór elektryczny R:
R = ∆U/I
który jest proporcjonalny do oporności elektrycznej ρ:
ρ = kR [Ωm]
gdzie: k – współczynnik zależny od geometrycznego układu pomiarowego [m]
ΔU – różnica potencjałów [V]
I – natężenie prądu [A]
W metodzie obrazowania oporu system pomiarowy składa się z określonej liczby elektrod, stabilizowanych wzdłuż profilu pomiarowego w stałej odległości od siebie. Badania polegają na wykonaniu pojedynczych pomiarów oporności pozornej „chwilowym stałym” układem pomiarowym wzdłuż całego profilu pomiarowego. Następnie, automatycznie, w kolejnych sekwencjach następuje zwiększanie rozstawu realizowane poprzez wybór elektrod oddalonych od siebie o wielokrotności odstępu i kolejne powtarzanie pomiaru wzdłuż całego profilu. Z uwagi na sposób pomiaru, metoda obrazowania oporności stanowi swego rodzaju połączenie klasycznych metod elektrooporowych – profilowania oporności (ze względu na przemieszczanie stałego układu pomiarowego wzdłuż profilu) i sondowania oporności (ze względu na sukcesywny wzrost głębokości przy zwiększaniu rozstawu w kolejnej sekwencji). Przestrzenny rozkład pomierzonych wartości oporności pozornej ρa jest o wiele bardziej równomierny niż w przypadku klasycznych metod elektrooporowych. Liczba możliwych do zarejestrowania pomiarów jest bardzo duża, wielokrotnie większa niż w przypadku metod klasycznych i może dochodzić nawet do kilku tysięcy.
W ten sposób pod względem rozkładu oporności opisany zostaje ośrodek ograniczony od góry powierzchnią terenu, od dołu głębokością penetracji dla maksymalnych wartości rozstawu elektrod, a z boków skrajnymi położeniami „chwilowych układów pomiarowych”. Dlatego pomiary takie nazywane są pomiarami 2D. W wyniku inwersji danych pomiarowych uzyskuje się przekrój elektrooporowy bezpośrednio pod badanym profilem, który obrazuje zmiany oporności ρ w funkcji głębokości z, a kolory odzwierciedlają wartości oporności.
Na czym polega metoda elektromagnetyczna?
Zasada działania metody elektromagnetycznej polega na wzbudzeniu przez nadajnik pierwotnego pola elektromagnetycznego. Generowane jest wtórne pole elektromagnetyczne w badanym ośrodku, które jest proporcjonalne do przewodnictwa ośrodka. Pole magnetyczne ulega zmianom w zależności od ośrodka badań – woda, zanieczyszczenia, przedmioty metalowe, litologia gruntów. Badania takie wykonywane są z wykorzystaniem tzw. konduktometrów, które pozwalają na pomiary bez użycia elektrod i bez kontaktu z gruntem, jak w metodzie elektrooporowej. Podczas pomiarów mierzone są: pozorna przewodność elektryczna (mS/m) oraz pomiar składowej rzeczywistej tzw. “In-phase” (ppt). Efektem prac pomiarowych jest mapa powierzchniowa przewodności ośrodków z zaznaczonymi anomaliami.
Na czym polega metoda georadarowa?
Zasada działania metody georadarowej polega na generowaniu fali elektromagnetycznej, która wysyłana jest do badanego ośrodka gruntowego. Sygnał wysyłany jest z anteny nadawczej, która generuje sygnał o zadanej częstotliwości. Generowana fala napotykając na różne niejednorodności, infrastrukturę ulega rozproszeniu, czyli dyfrakcji. Obie anteny podłączone są do jednostki centralnej, która zarządza generowaniem fali i jej odbitą rejestracją cyfrową.
Wzbudzenie georadaru następuje poprzez urządzenie miernicze zamontowane na kółkach, które podczas poruszania się wzdłuż profilu zapisuje kolejne sygnały, które zestawione ze sobą tworzą głębokościowy przekrój georadarowy, zwany radarogramem. Uzyskane dane georadarowe z prac polowych wymagają przetwarzania geofizycznego. Odbywa się to za pomocą specjalistycznego oprogramowania geofizycznego. Usuwa się zakłócenia powstałe od obiektów położonych w bliskim sąsiedztwie wykonywanego pomiaru. Sygnał poddawany jest kilku filtracjom oraz procedurze wyostrzenia amplitudy. Na końcu sygnał poddawany jest transformacji z domeny czasowej w domenę głębokościową. Przetworzony przekrój georadarowy podlega interpretacji geologicznej i geologiczno– inżynierskiej,w zależności od badanego zagadnienia.
